Een inspirerend professor
Een inspirerend professor
Vrijdag hebben we, tot mijn grote spijt, afscheid genomen van de professor rechtsgeschiedenis aan de Erasmus Universiteit, hij is met Emeritaat gegaan. Deze professor, Laurens Winkel, is een van de belangrijkste inspiratiebronnen voor mijn huidige scriptieonderzoek geweest en zijn lessen waren geweldig en bijzonder. Het is dan ook ontzettend zonde dat de studenten die na mij komen (niet in mijn master overigens, want die bestaat binnenkort niet meer omdat hij niet rendabel is en dat wel is waar universiteiten opleidingen op beoordelen) niet meer met hem samen het Romeins recht kunnen bestuderen.
Maar, het vertrek van Professor Winkel is vooral een enorm verlies voor de wetenschap. Na hem zal er geen nieuwe professor rechtsgeschiedenis komen, een tendens die niet alleen in Rotterdam te zien is maar ook aan andere universiteiten. Zorgelijk, want op deze manier gaat er hele belangrijke kennis verloren (zoals het ook gaat bij andere vakgebieden). Toen ik dit alles vrijdag met iemand besprak kwamen we tot de conclusie dat de wetenschappers en grote denkers van weleer die we nu eren en op een voetstuk plaatsen, precies deden waar in de huidige universitaire wereld steeds minder plaats voor is: kennis vergaren om het kennis vergaren en niet om het halen van targets, afstudeer quota of het doen van maatschappelijk relevant onderzoek. Kun je met de huidige manier van werken nog wel een dergelijk niveau bereiken, vraag ik mij dan af? Kan het huidige systeem nog dergelijke grote denkers voortbrengen of in elk geval een plek bieden?
Reactie toevoegen