Weblog Lies en Frank

Vandaag wordt de watersnoodramp van 1953 herdacht, een ramp van ongekend formaat waar we allemaal van gehoord  hebben. Het meest bekende deel van de ramp is wat er in de nacht van 31 januari op 1 februari gebeurd is in 1953, minder bekend is denk ik waar de overlevenden wiens huis vernietigd was naar toe gingen. Wat ik hier van weet (want dit is niet de periode uit de geschiedenis waar ik het meeste van weet, dat is namelijk 1450-1750) weet ik uit een prachtig boek en uit de verhalen die in mijn familie verteld werden. Dat laatste wil ik graag met jullie delen.

Na de watersnoodramp waren vele overlevenden alles kwijt, hun huis, hun spullen, alles. Hoewel men al snel begon met de wederopbouw, konden deze mensen nog voor lange tijd niet terug naar hun woonplaats. Mijn grootouders woonden in deze tijd met 2 redelijk jonge kinderen in de Rotterdamse wijk Schiebroek. Ze hadden hier een niet al te groot huisje wat ze na de oorlog toegewezen gekregen hadden na eerst bij de ouders van vaderszijde ingewoond te hebben(de woningnood was groot). Na de watersnoodramp kwam het rode kruis in de wijk bij mijn opa en oma langs de deur, met mensen die huis en haard kwijtgeraakt waren na de ramp aan hun zijde, op zoek naar een plek voor deze mensen om tijdelijk te kunnen wonen.

Dat is nogal iets, denk ik altijd wanneer ik dit verhaal hoor. Je kon je van te voren hiervoor opgeven, dat je eventueel ruimte voor opvang wilde bieden. Daarna kwam het rode kruis aan de deur, met het betreffende gezin. Mijn grootouders schikten in in hun kleine huisje en namen man en vrouw van dit gezin in huis(het huis was te klein om een heel extra gezin te huisvesten). De beide kinderen van het gezin werden elders in de wijk ondergebracht. Het gezin aan wie zij onderdak zouden verlenen, was behoorlijk zwaar gelovig en controleerde bij binnenkomst of er geen kruisje in huis hing (dit zou een probleem geweest zijn), dit hing er niet in het socialistische huishouden van mijn grootouders. Man en vrouw zouden uiteindelijk ongeveer een jaar onderdeel uitmaken van het gezin van mijn grootouders, opa en oma sliepen voor die tijd in een kleinere slaapkamer en man en vrouw sliepen in hun slaapkamer. Het zal niet makkelijk geweest zijn, want beide gezinnen kwamen uit verschillende werelden.

Mijn grootouders zijn, nadat het gezin een nieuw huis toegewezen kreeg, bevriend gebleven met dit gezin. Ze gingen nog bij elkaar op bezoek en hielden contact. Op een zeker moment zeiden de ouders uit dit gezin eerlijk tegen mijn grootouders, dat zij waarschijnlijk andersom niet gedaan hadden wat opa en oma in 1953 deden: een socialistisch gezin(wat mijn grootouders waren) in huis nemen.