Weblog Lies en Frank

De SP vraagt al jaren om meer sturing op de bouw van veel meer sociale woningen, onder druk van het Rijk gaat de provincie hier nu eindelijk op sturen! We zijn hier blij mee, maar vragen ons wel érg af: is het niet dweilen met de kraan open als er ondertussen vele betaalbare woningen tegen de vlakte gaan en de nieuw gebouwde sociale woningen mogelijk aan de sociale voorraad onttrokken worden door verkoop of doordat de huur omhoog gaat. Op dit moment mogen we als provincie op het verkopen of liberaliseren van woningen nog niet sturen. Na enig trekken en duwen is het provinciebestuur bereid 'dit mee te nmen in gesprekken met het Rijk'. Het is niet veel, maar het is in ieder geval iets én het is vooral een punt waar wij bovenop blijven zitten. 

In de afgelopen 15 jaar hebben we in Zuid-Holland heel veel gemeenschapsgeld uitgegeven aan het opruimen van vervuilde oude bedrijventerreinen, vervallen oude kassen en vervallen verrommelde bedrijventerreinen. Dit zijn plekken waar bedrijven jarenlang geld verdienden in het gebouw dat zij daarna als afval achterlieten. De gemeenschap draaide op voor het opruimen van dat afval. Als SP pleiten we al jaren voor een soort statiegeld op deze terreinen. Het statiegeld krijg je als bedrijf gewoon terug als je het terrein netjes achterlaat. Maar als je vervuilde grond achterlaat of je oude pand als afval laat staan, dan gebruiken we het statiegeld om de rommel op te ruimen. Wel zo eerlijk als je jarenlang winst maakte en een rommeltje achterliet voor de samenleving! 

Waarom wonen mensen in vredesnaam in huizen met schimmel, kieren, enkel glas en 0 isolatie? Nou, omdat ze tenminste een huis hebben. Mensen willen een betaalbaar huis om comfortabel in te wonen, zonder dat het huis ze met een enorme energierekening aan de rand van de financiële afgrond brengt. Dat is geen flexhuis, maar dat is dus ook geen huis als investeringsobject voor mensen die het geld daarvoor hebben.

Als de coronaciris iets heeft laten zien, dan is het het failliet van de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Toch huren wij als overheden in Nederland nog steeds enorm veel mensen 'flexibel' in. Dat varieert van dure advocaten tot aan de schoonmaak, die vaak naar de laagste inschrijver gaat bij aanbesteding. Bij die laatste doelgroep is het welzijn van of zekerheid voor de medewerker niet het belangrijkste, maar het besparen van geld staat centraal. Al die mensen die de laatste jaren geen vastigheid konden vinden en dus flexibel werkten, kwamen als eerste in de knel door Corona. Want, want bleek, veel van deze mensen leven eigenlijk altijd aan de rand van overleven, zo in een gedwongen 'flexibel' bestaan. Een gewone baan, met een vast contract, zou voor deze mensen een wereld van verschil maken. Dat is dan ook waarom wij in Zuid-Holland als SP pleiten om, zeker nu Corona de armoede die flexcontracten opleveren blootlegde, als Zuid-Holland het goede voorbeeld te geven. Laten we onze medewerkers, van de schoonmaker tot de beleidsmedewerker of adviseur, gewoon in dienst nemen! 

Woningen wel of niet verduurzamen en wie krijgt de rekening? Een politiek heet hangijzer!

En dat is logisch, want de vraag blijft wie er profijt van heeft en wie ervoor moet betalen en of dat eerlijk is. Daar komt dan ook al gauw het woord rendabel bij op tafel. Want hoe zorg je dat een woning meekan in de energietransitie die nodig is en dat het betaalbaar blijft. Hierbij maakt het ook heel veel uit hoe je het doet, die verduurzaming. Op dit moment is de overheid gericht op de lange termijn en het publiek belang en dat is ook het verhaal dat ze inwoners vertelt, terwijl mensen vooral denken in korte termijn en eigen belang. Heel logisch! De vraag is voor mensen uiteindelijk toch vaak: Voel ik het in mijn portemonnee? Een terechte vraag in een tijd waar het steeds moeilijker wordt om fatsoenlijk rond te komen. Als je als overheid inwoners mee wil krijgen in deze transitie, zul je ook echt aandacht moeten hebben voor de korte termijn en de beurs van inwoners. Dat geldt ook voor de huurders, die ook lagere lasten zouden moeten krijgen door een duurzamer huis! 

Vandaag geen blog over de verharde toon van het politieke debat –hoewel die op sommige onderwerpen ook echt minder hard mag– maar over de letterlijke verharding van onze leefomgeving. Door oprukkend asfalt, tegels en beton op openbare plaatsen en in tuinen wordt water steeds slechter afgevoerd en hitte langer vastgehouden. Met  verdere opwarming en steeds extremere wateroverlast tot gevolg.

De nieuwswebsite Joop schreef dit weekend over een korte Amerikaanse documentaire over eenzaamheid onder ouderen. De docu laat daarnaast ook het grote belang van dagbesteding voor ouderen zien, dat is voor hen een manier om mensen te leren kennen, het gezellig te hebben en de dagen goed door te komen. Nu is dit voorbeeld niet in ons eigen land, maar ook in Nederland is dagbesteding voor ouderen, of zo nu en dan eens een gezellig etentje samen of een dagje weg, van groot belang. Ik vrees dat je over vele Nederlandse ouderen een vergelijkbare korte film zou kunnen maken. Ook bij ons blijft dagbesteding (en het overheidsgeld hiervoor), het werk van bijvoorbeeld stichting de zonnebloem en vele lokale en landelijke initiatieven hard nodig.

Deze week kwam ik een bericht tegen van proefdiervrij over het concept van een dierdonorcodicil een bijzonder idee waar ik toch wel even goed over na moest denken. Het idee dat je een proefdier kunt redden door jouw dier na zijn of haar dood te doneren voor de wetenschap, is namelijk geweldig. Een dier redden met de dood van jouw geliefde dier. Maar ik moest ook meteen terugdenken aan hoe ik mij voelde toen mijn twee geliefde katten een jaar na elkaar overleden en of ik dit toen gedaan zou hebben (ik heb huilend bij de dierenarts gezeten, snotterend met vriendinnen gebeld, noem maar op).

De afgelopen weken worden het nieuws en het internet beheerst door berichten over vluchtelingen, opvanglocaties en de reacties hierop. Het rode kruis wierf in korte tijd duizenden nieuwe vrijwilligers, vele mensen ruimden hun kast op en deelden kleding en speelgoed met vluchtelingen en honderden mensen maakten welkomstpakketjes voor een vluchteling. De oorlog in onder andere Syrië en de vluchtelingen als gevolg hiervan heeft de beste en barmhartigste kant van vele mensen naar voren gebracht.

Voor de zomer had ik een inspirerend gesprek met een imker over onder andere de geplande bomenkap in Zuid-Holland. Het was een goed gesprek over bermbeheer, bomenkap, gebiedseigen bosjes en hagen en nog veel meer. Rond die zelfde tijd heb ik aan het Provinciebestuur gevraagd om met een duidelijker notitie en uitleg te komen over de bomenkap die toen mogelijk plaats zou vinden (dat staat voor morgen op de agenda). Ik was heel benieuwd naar de noodzaak van de kap, welke bomen er écht voor een onveilige situatie zorgden en hoe we hier als Provincie mee om zouden gaan. Zo vind ik het van het grootste belang om bomen die gekapt zijn (gelijkwaardig) te herplanten.