Weblog Lies en Frank

De afgelopen weken worden het nieuws en het internet beheerst door berichten over vluchtelingen, opvanglocaties en de reacties hierop. Het rode kruis wierf in korte tijd duizenden nieuwe vrijwilligers, vele mensen ruimden hun kast op en deelden kleding en speelgoed met vluchtelingen en honderden mensen maakten welkomstpakketjes voor een vluchteling. De oorlog in onder andere Syrië en de vluchtelingen als gevolg hiervan heeft de beste en barmhartigste kant van vele mensen naar voren gebracht.

Aan de andere kant brengt het ook de slechtste kant in sommige mensen naar boven. Verschillende (potentiële) opvanglocaties zijn beklad met de ergste leuzen. Op internet roepen mensen dingen als 'eigen volk eerst' 'de grenzen moeten dicht' 'vol is vol' en dit zijn nog de beschaafde reacties (de andere reacties wens ik niet te herhalen). Op een petitie die gestart is tegen een mogelijke opvang voor vluchtelingen in Gorinchem (die kun je hier vinden) komen de ergste verwensingen en zelfs bedreigingen aan het adres van de vluchtelingen naar voren (tot aan dreiging van brandstichting aan toe). Reacties en verwensingen waar ik niet alleen kromme tenen door krijg, maar mij tot in het diepste van mijn wezen voor schaam. Als jij moet vluchten uit Nederland en opgevangen wordt in een ander land, ben jij dan een crimineel? Moeten mensen hun ramen en deuren sluiten omdat jij er in een stad bij komt wonen? Als jij al je geld bij elkaar sprokkelt om je zoon naar de veiligheid te sturen, gaat hij dan mensen verkrachten?

Sommige mensen lijken het heel moeilijk te vinden om zich te verplaatsen in een ander, verplaatsen in de situatie van de vluchtelingen die in levensgevaarlijke rubberbootjes naar Europa te komen. Maar vraag jezelf eens af: Wat moet er voor jou gebeuren om alles achter te laten, alles? Je huis, je fotoalbums, meubels, kleren en waarschijnlijk ook je huisdieren. Wat moet er gebeuren voor jij jouw familie en vrienden achterlaat in een door oorlog verscheurd land, niet wetend of je ze ooit nog terug zult zien en niet wetend of jij de reis zult overleven? Wat moet er gebeuren voor jij jouw (kleine) kinderen meeneemt op een gammel bootje, een woeste zee over? Als je je bedacht hebt onder welke omstandigheden jij dat zou doen, bedenk dan nog eens wat deze vluchtelingen mee hebben moeten maken om hier te komen. Hoe zou jij opgevangen willen worden nadat jij dat alles hebt meegemaakt?

Ik ben er in elk geval blij mee dat verschillende steden, waaronder de mijne, bereid zijn deze mensen een plekje te bieden. Ik denk en hoop ook dat, als de opvang hier in de stad er zal komen (want dat staat nog helemaal niet vast), dit het beste in mensen in onze stad naar boven zal brengen. Ik denk dat vele mensen een handje zullen willen helpen en deze vluchtelingen welkom willen heten.