Weblog Lies en Frank

Gisteravond was het weer eens zo ver in de trein tussen Den Haag en Dordrecht, twee onaangenaam agressieve jongens/mannen verstoorden de rust in de stiltecoupé. Ze liepen eerst met luide muziek en luid pratend door de coupé en voelden toen de noodzaak iets tegen mij te zeggen in de 'hé meisje' trant. Ik reageerde hier uiteraard op met de vraag of ze met hun luidruchtige muziek weg wilden gaan omdat het een stiltecoupé is. Hun reactie was in eerste instantie luidruchtig te vertrekken. Hierna vonden ze het helaas nodig om nog 3 keer door de coupé te komen (het was een dubbeldekker dus ze gingen onderlangs en kwamen weer terug) met diezelfde luide muziek. Dit tot grote ergernis van de rest van de mensen. Uiteindelijk vonden ze het noodzakelijk om achter mij te komen zitten en luid te overleggen welke meisjes wel of niet aan hun wensen zouden willen voldoen als ze hen zouden bellen.

Na een minuut of 5 was ik het zat. Ik draaide me om en vroeg ze of ze, na eerst 4 keer bijzonder luidruchtig en vervelend door de coupé te zijn gekomen en nu luidruchtig in de coupé te zitten, weg wilden gaan of stil wilden zijn. Dit leverde mij uiteraard een grote mond en agressie op, maar gelukkig ook bijval van een medepassagier. Toen de jongens/mannen steeds dreigender en vervelender werden, zei ik een conducteur te gaan halen. Toen ik dat ook echt ging doen, verdwenen ze. Wij bleven achter met een onaangenaam gevoel. Helaas kon ik geen conducteur vinden en zullen de jongens wel uitgestapt zijn.

Toen ik op Dordrecht uit wilde stappen, stonden er 2 NS medewerkers bij mij in de trein. Ik denk dat ze van de spoorwegpolitie waren. Ik sprak ze aan en vertelde ze bovenstaand verhaal. Hun reactie was erg adequaat. Ze wilden meteen weten of deze onruststokers er nog waren. Dat leek niet het geval. Omdat het geheel me toch niet lekker was (de jongens/mannen gedroegen zich echt erg onaangenaam en agressief), vroeg ik ze wat ik nu zou moeten doen in zo`n situatie, omdat er ook geen conducteur in zicht was. Hun reactie was dat ik dan gewoon in een andere coupé moest gaan zitten en 112 moest bellen, zodat zij snel ter plaatse konden zijn. Mijmerend zei ik, tja, ik ga het ook niet nalaten er iets van te zeggen. Dan winnen zij. De NS medewerker was het daar wel mee eens, maar kon zich ook goed voorstellen dat meisjes (jaja, meisjes ;-) ) zoals ik zich er vaak niet aan wagen.