Weblog Lies en Frank

De laatste dagen stonden er diverse berichten in de krant over vervoer van gevaarlijke stoffen over het spoor. De kern was dat de veiligheid nog steeds te wensen over laat, dat was onder andere te lezen in dit artikel in het AD. De inhoud van de treinen is bijvoorbeeld niet altijd bekend, hulpdiensten kunnen er niet op rekenen dat zij de juiste informatie hebben als er iets mis gaat. Een bijzonder zorgwekkende en onacceptabele situatie. In 2011 was er al een groot incident op Kijfhoek, toen was de lading van de wagons ook niet bekend. Je zou toch denken dat daar van geleerd is, maar dat blijkt niet het geval. Omdat wij in Zuid-Holland alles wat er op Kijfhoek gebeurd is wel ter harte genomen hebben, staat de volgende tekst hierover in het coalitieakkoord:

Mijn moeder vertelt wel eens over twee van de meest indrukwekkende gebeurtenissen waar zij bij mocht zijn, de 'ban de bom' demonstraties. Niet alleen mijn moeder was hier, maar ook mijn vader (mijn ouders kenden elkaar nog niet), tantes en ooms, vrienden van mijn moeder en mijn oma zat in tranen voor de tv omdat zoveel mensen hiervoor op de been waren. Mam vertelt dan over het feit dat er in heel Nederland geen bus meer te boeken was voor die dag, die waren allemaal al geboekt door demonstranten. Ze vertelt over de lange file op weg naar de demonstratie, met alleen maar demonstranten in bussen en auto`s met spandoeken en borden. Ze vertelt over 'we shall overcome' dat gedraaid werd in de bus en het overweldigende gevoel dat zij dit allemaal samen de wereld uit wilden. Ze vertelt over het feit dat ondanks de massaliteit en het gebrek aan mobieltjes, mijn ouders en hun vrienden elkaar toch moeiteloos vonden. Mijn hele jeugd hing de 'ban de bom' button nog op het prikbord op de wc, zodoende zag ik hem meermaals per dag. Ban de bom was onderdeel van mijn jeugd, van mijn opvoeding.

Ik doe, zoals sommigen van jullie weten, al langere tijd onderzoek naar (oa) Simon Stevin en zijn politieke werken. Nu zal ik jullie verder niet vermoeien met al zijn inzichten, maar er is er één waar we in deze tijd nog van kunnen leren. Het gaat over hoe om te gaan met armen en waarom. Stevin schreef dit werk tussen 1596 en 1602. Ik kan het dan niet helpen om te denken 'als iemand dit toen al kon bedenken, waarom gebeurt het dan nu nóg niet?'

'Nu de participatiemaatschappij formeel regeringsbeleid is geworden, moeten maatschappelijke initiatieven nodig worden verlost van hun liefdadigheidsimago.' Zo schreef Binnenlands Bestuur in dit artikel deze week. Het artikel gaat over een boek dat de economische waarde van maatschappelijke en vrijwilligers initiatieven wil meten. Toen ik het artikel las dacht ik enerzijds: mooi dat deze initiatieven op waarde geschat worden, want ze zijn absoluut heel waardevol. Anderzijds dacht ik ook: moeten deze initiatieven dan nu ook geld op gaan brengen, bijdragen aan de 'nieuwe economie' met de participatiesamenleving? Bij die gedachte kreeg ik meteen een beetje jeuk, want deze participatiesamenleving is voor zoveel mensen een regelrecht drama en er gaat zoveel verloren hierdoor. Moeten mensen dan nu met vrijwillige initiatieven de gaten gaan vullen die dit liberale beleid geslagen heeft? (het antwoord van het kabinet is ja)  Het verdere artikel stelde me een klein beetje gerust, maar niet helemaal. Mijn belangrijkste conclusie? Ik geloof dat ik dat boek moet lezen!